Ik keek alle Netflix Original kerstfilms – zodat jullie het niet hoeven doen*

Sophie Jansen @SophieTuesday

Hoe het idee precies ontstond zal altijd onduidelijk blijven, maar ergens vorige maand besloot ik om alle Netflix Original kerstfilms te gaan kijken en die emotionele reis te beschrijven in een artikel. Waarom? Omdat deze films een cultureel fenomeen zijn dat we niet mogen onderschatten. Ieder jaar levert Netflix een berg films die niet gerecenseerd worden in De Volkskrant maar wél een hele grote groep mensen bereiken en dus toch culturele impact hebben. Hoe groot deze groep is, is overigens niet bekend want Netflix geeft geen inzage in ‘kijkcijfers,’ maar alleen al afgaande op mijn timeline hebben we het over veel, heel veel mensen.  

Ik heb een hekel aan de term ‘guilty pleasure’ en die ga je hieronder dus ook zeker niet tegenkomen. Of je graag kijkt naar prinsessen, ridders en bakkers in de sneeuw en wat voor plezier je daaraan beleeft moet je helemaal zelf bepalen. Ik heb geprobeerd me open te stellen en om echt van deze films te genieten, uiteraard door de lenzen van een feministisch feestbrilletje. Je zou dit artikel zeker als gids kunnen gebruiken wanneer je de komende tijd een filmkeuze gaat maken. Maar als ik uit al deze films één les geleerd heb, is dat je vooral je hart moet volgen.

Film 1: The Knight Before Christmas

Eerste indruk: Dit was overduidelijk een woordgrap waar vervolgens een film omheen gebouwd is. Geen goed begin.  

Het verhaal: Vanessa Hudgens, Queen of Christmas, schittert als Brooke Winters (ja echt), net verlaten door een boze ex en woonachtig in een idyllisch stadje in Illinois. Niet geheel toevallig kruist haar pad met dat van een tijdreizende ridder met de authentiek middeleeuwse naam Cole (‘een soort mix tussen Alex Turner en Xavier Dolan,’ aldus een anonieme expert uit mijn omgeving). Een Engelse ridder in hedendaags Illinois, dat levert natuurlijk hilariteit en verwarring op. Maar vooral ware liefde.

Opvallend: Een sleutelrol wordt gespeeld door een wijze oude vrouw, die Cole op zijn tijdreis stuurt en Vanessa veel wijs advies geeft. In de Netflix-lichting van vorig jaar zagen we vooral wijze oude mannen, dus ik kies ervoor om dit als een positieve ontwikkeling te zien. Verder verbaasde ik me over het feit dat Vanessa zomaar haar auto uitleende aan een verwarde man en genoot ik van de Dickensiaanse verhaallijn over arme kinderen zonder handschoenen. Oh en de ridder is goed met kinderen en in de keuken, altijd leuk.

The Aftermath: Eerlijk is eerlijk, best wel genoten. Dit is geen meesterwerk maar wel een film met een hart en lekkere chemie tussen de hoofdrolspelers. Een seksscène had er zeker wel in gemogen.

Film 2: Let It Snow

Eerste indruk: Anonieme Expert M. geeft Let It Snow een vliegende start met de omschrijving: ‘Heel inclusief, wel gelachen.’

Het verhaal: Met een mozaïek aan verhalen in een klein besneeuwd stadje wil Let It Snow zichzelf graag positioneren als de Love Actually voor Generation Z. Iemand wil heel graag uit de friend zone komen, iemand ontmoet een popster die heel gewoon gebleven is en iemand anders probeert een knalfuifje te geven. Het kabbelt voort, niet meer en niet minder.

Opvallend: De wijze oude vrouw verschijnt hier in de vorm van Joan Cusack. Verder is Kiernan Shipka veeeeel te getalenteerd om hieraan mee te hoeven doen. Op 39:15 zingt ze een liedje en dat is het enige hoogtepunt in deze ode aan de middelmaat. Wel is het inderdaad heel lekker divers en is er een goede balans gevonden tussen verhalen over liefde, vriendschap, familie en party.  

The Aftermath: Sophie van 14 jaar oud had dit fantastisch gevonden, maar dat is nu helaas te laat. Ben je zelf 14 en vond je dit inderdaad fantastisch? Neem alsjeblieft geen microvarken als huisdier.

Film 3: Klaus

Eerste indruk: Een animatiefilm, leuk voor de afwisseling. Ik mis Vanessa Hudgens nu al.

Het verhaal: Dickens en Shakespeare ontmoeten elkaar in het grimmige, noordelijke, armoedige stadje Smeerensburg, waar twee families als eeuwenlang gezworen vijanden zijn. De verwende hoofdpersoon wordt door zijn vader, de postmeester, naar het afgelegen Smeerensburg gestuurd om daar een postkantoor op te zetten. Lukt dit hem niet, dan wordt hij onterfd. Oh en dan is er ook nog een oude man die in het bos woont en speelgoed maakt…

Opvallend: Deze film is bonkers en ik hou ervan. Voor een familiefilm is de animatie heel grimmig en gaan de grappen vaak richting het randje. De stem van Joan Cusack is wederom te horen als vrouwelijke bendeleider en de inheemse kinderen uit de buurt spreken onvertaald Saami. Heel woke, lekker bezig Netflix.

The Aftermath: Als je dit jaar één grimmige origin story kijkt, laat het dan Klaus zijn en vooral niet Joker.

Film 4: Holiday Rush

Eerste indruk: Kersttruien. Heel veel kersttruien. Wanneer waait dat een keertje over?

Het verhaal: Een rijke succesvolle radio-DJ wordt ontslagen en besluit zijn eigen station te beginnen. Dit betekent voor zijn kinderen helaas dat ze heel eventjes iets minder rijk zullen zijn en ja, dat is heftig.

Opvallend: Eigenlijk helemaal niks, dit is één van de saaiste dingen die ik ooit zag op bewegend beeld. Vergeleken met Holiday Rush ziet Let It Snow eruit als Die Hard. Daar bovenop speelt het geheel zich zogenaamd af in New York, maar is het duidelijk op een veel goedkopere locatie gefilmd. Het ziet eruit als een soap uit de jaren 90. Af en toe een sirene over de soundtrack mixen is niet genoeg.

The Aftermath: De film-oma wordt gespeeld door levende legende Darlene Love, die aan het einde zelfs nog haar hit Christmas (Baby Please Come Home) speelt. Echter, wanneer dat moment komt ben ik al dusdanig murw geslagen door verveling dat ik er niet meer van kan genieten. Het dieptepunt is bereikt.

Film 5: A Christmas Prince: The Royal Baby

Eerste indruk: ‘De Sharknado van de Kerstfilms,’ aldus collega en expert-tegen-wil-en-dank B. Toegegeven, de eerste Christmas Prince is vooralsnog dé klassieke Netflix-kerstfilm en het bewijs dat hilarisch slecht zo slecht nog niet is.

Het verhaal: Het weer eens kersttijd in Aldovia, het Midden-Europse koninkrijk dat er goedkoper uitziet dan een Tuincentrum Osdorp. Koningin Amber maakt zich op voor ‘haar belangrijkste functie tot nu toe, die van moeder. Verder is er intrige, een buitenlands staatsbezoek, een eeuwenoud verdrag en….. een vloek?!? Het grootste mysterie is echter hoe het koning Richard precies gelukt is om zijn vrouw zwanger te maken, want ook in deel drie is er nul chemie.

Opvallend: The Royal Baby is precies zo’n film die aan het begin wat feministische statements maakt en die vervolgens keihard ontkracht. De bezoekende koningin Ming uit Penglia (een soort cliché Aziatisch land waar kerst blijkbaar echt een big deal is) lijkt eerst centraal te staan in een soort plotlijn over politieke gelijkheid tussen mannelijke en vrouwelijke vorsten maar blijkt alleen wijsheden over het moederschap te kunnen delen. Ook wordt in deze film de zin ‘happy wife, happy life’ uitgesproken. Ga weg.

The Aftermath: Deel 1 was hilarisch slecht, deel 3 is helaas alleen maar slecht. Dit is het echte dieptepunt. Kap met deze serie of verzin een verrassend verhaal. A Christmas Prince: Revolution zou ik zeker aanzetten.

Film 6: Holiday in the Wild

Eerste indruk: Is dit een kerstfilm? Okeeee dan.

Het verhaal: Altijd al willen weten hoe het Charlotte uit Sex and the City zou vergaan nadat haar kinderen het huis uit gaan en ze wordt verlaten door Harry? Well, now you can! In een opwelling vertrekt Charlotte (ze heet eigenlijk Kate hier maar oh well) naar het prachtige land Afrika. Hier raakt ze betrokken bij een olifantenopvang en ontmoet ze een aantrekkelijke man.

Opvallend: Deze film werd vooral gemaakt omdat hoofdrolspeelster Kristin Davis zelf gepassioneerd is over olifanten en dat merk je. Sympathiek, maar het levert wel een zwaar matige film op. Wel lekker om een keer een afwisseling van alle sneeuwlandschappen te hebben.

The Aftermath: Holiday in the Wild is een standaard romkom, niet meer en niet minder. Jammer dat naast Charlotte het enige vrouwelijke personage een jaloerse blonde concurrente is. Dat kan veel beter. Toch blijft dit nog steeds 16452 keer beter dan Sex and the City 2, officieel de slechtste film ooit.

Ter Conclusie

Werden de films gaandeweg slechter of raakte ik steeds verder verveeld? Waarschijnlijk allebei. Deze marathon was lang, saai en toch ook wel leerzaam. Het is leuk om te zien dat Netflix echt probeert om woke te zijn en zich daarmee als moderner dan The Hallmark Channel positioneert. Dat lukt zeker niet altijd (A Christmas Prince is officieel klaar nu) maar in deze tijd van het jaar is het oké om ietsje milder te zijn. Netflix als je dit leest, nu moet die gay kerstfilm er wel echt een keertje komen.

Woke of niet, het meest pijnlijke aan al deze films is hoe saai ze zijn. Neem het aan van deze expert: kijk ze niet alleen en liefst ook niet nuchter. Ik ben oprecht blij dat dit erop zit en hoop dat jullie er iets aan hebben. Misschien wel tot volgend jaar (maar reken er niet op).

---

* Maar het mag wel.