What (not) to watch – mei 2019
Naar de film: altijd lekker en soms als feminist ook best lastig. Het aanbod is groot, maar hoe scheid je het kaf van het koren, zorg je dat je geen van misbruik beschuldigde filmmakers steunt en zorg je dat je regelmatig een film van een vrouwelijke regisseur meepakt? Iedere maand worden in deze rubriek films uitgelicht waar je als feminist zéker heen moet en lees je ook wat je beter kunt skippen.
JA: Greta (reg. Neil Jordan)
Mijn favoriete actrice Isabelle Huppert gaat helemaal loco als de weduwe uit de titel. Wanneer Frances (Chloë Grace Moretz) Greta ontmoet ontstaat een vriendschap die al snel helemaal uit de hand loopt. Deze film is volledig bonkers, als dat je ding is wordt het 98 minuten lang genieten.
JA: Wild Rose (reg. Tom Harper)
Kom voor de heerlijke countrysoundtrack, blijf voor de mooiste moeder-dochterrelatie op het witte doek sinds Lady Bird. Rose komt net uit de gevangenis, draagt de zorg voor haar twee kinderen en droomt ervan om countryzangeres te worden. Helaas woont ze niet in Nashville maar in Glasgow. Jessie Buckley schittert in de hoofdrol, Julie Walters speelt haar moeder. Probeer maar eens droge ogen te houden.
JA: Rafiki (reg. Wanuri Kahiu)
In conservatief thuisland Kenia werd Rafiki uit de bioscoop geweerd en dan heb je als film meteen mijn aandacht. Na een succesvolle première in Cannes vorig jaar is Rafiki nu eindelijk bij ons te zien. Ik verheug me ontzettend op het verhaal van twee jonge vrouwen die ondanks hun verschillende achtergronden vriendinnen worden, samen hun dromen najagen en verliefd worden in een land waarin dat zeker niet geaccepteerd wordt. Een swingende film waarin de kleur roze van het doek af straalt.
JA: Take Me Somewhere Nice (reg. Ena Sendijarevic)
Ena Sendijarevic is een regisseur om in de gaten te houden. Ze maakte al een aantal uitstekende korte films en debuteert nu als speelfilmregisseur. Take Me Somewhere Nice is een stijlvolle coming-of-agefilm over Alma, die met haar ouders op zomervakantie gaat in haar geboorteland Bosnië. Verrassend, slim en grappig. Ik wil méér van dit soort films.
Twijfelgeval: The Hustle (reg. Chris Addison)
Hollywood belooft ons girl power in deze komedie met Rebel Wilson en Anne Hathaway als oplichters die foute mannen gaan belazeren. Ik ben sceptisch: nul keer gelachen bij de trailer. Sowieso vind ik ‘vrouwen maken harde grappen’ niet echt een solide basis voor een feministische film, daar is wel iets meer voor nodig. We gaan het zien.
NEE: Mademoiselle de Joncquières (reg. Emmanuel Mouret)
Trap er niet in: deze kostuumkomedie is geen feministische film. Pijnlijk ongrappig, duurt veel te lang en uiteindelijk draait alles om mannen in een film die pretendeert vrouwen in de spotlight te zetten.
Tip: Zin in een kostuumfilm die wel feministisch verantwoord en ook nog eens hilarisch is? Check Love & Friendship (Stillman, 2016).
Voor de thuisblijvers: Knock Down the House (reg. Rachel Lears)
Het staat al even in mijn agenda: op woensdag 1 mei verschijnt deze docu over progressieve vrouwen in de Amerikaanse politiek op Netflix. In 2018 streden Alexandria Ocasio Cortez, Paula Jean Swerengin en Cori Bush voor een zetel in het Huis van Afgevaardigden. Deze film volgt ze op hun weg daarheen. Knock Down the House werd op het Sundance festival zeer goed ontvangen en nu kunnen wij hem ook zien!
Sophie Jansen @SophieTuesday
DEEL
Lees ook
Brief aan Mark Rutte
Recensie: Invisible Women – Caroline Criado Perez
Recensie: Wij zijn Angela
